Զանազան բաժնի նյութերը։

Ֆուտբոլային հադիպումների հայերեն  հեռարձակումները շատ վաղուց դիտում եմ «մեկնաբանների» ձայնն անջատած վիճակում: Ճիշտ է, դրա պատճառով խաղից այն հաճույքը չես ստանում, քանի որ չես լսում մրցավարի սուլոցը եւ հանդիսատեսի աղմուկը, բայց փոխարենը, ազատվելով հաղորդավարների խոսքից, խնայում ես նյարդերդ, հետեւաբար` պահպանում առողջությունդ:

Եվրո- 2012-ի առաջին խաղն անզգուշաբար նայեցի ձայնի ուղեկցությամբ: Հետո որոշեցի «գլուխ չպահել» եւ դիմանալ: Իհարկե, թուղթն ու գրիչը ձեռքիս: Հիշում եք, ՈՒԵՖԱ-ն հետաքրքիր ծառայություն էր մատուցում մեկնաբաններին. հաշվում եւ տեղեկացնում էր, թե ով քանի անգամ է հարվածել գնդակին, ով քանի փոխանցում կատարել եւ այլն: Ես էլ փորձեցի հաշվել, թե խաղի ժամանակ մեր «մեկնաբանները»  քանի անգամ են ասում նույն բառը: Հետաքրքիր բան ստացվեց. առաջին 45 րոպեների ընթացքում 145 անգամ լսելով «մի փոքր» բառակապակցությունը, հոգնեցի եւ երկրորդ խաղակեսում անցա «հեղինակ» բառի գրանցմանը:

Շարունակությունը →

With the exception of a few universities in California, and a couple of others throughout the country, Rutgers University, located in New Brunswick, N.J., is unique in its Armenian Studies Department, which offers both Armenian language and history classes. For nearly 20 years, Dr. Asbed Vassilian has been teaching Rutgers students Armenian in a rigorous four-part course that spans two years. This past semester, a group of students, including myself, were enrolled in the final installment of his class, each with a different story and a unique incentive for studying the language.

My reasoning was simple. Although I have spoken Armenian throughout my life and attended both parochial and diocesan Armenian schools, I didn’t want to be disconnected from the language while away at college. Taking the course gave me the opportunity to be surrounded by Armenian on a regular basis, ensuring that I stayed on my toes. Yes, the beginning levels of the course—when we learned the alphabet and the conjugation of simple words—were more than simple for a native speaker like me. However, Dr. Vassilian kept our progress moving forward at a steep incline until we were able to read authors like Yessayan, Baronian, and Tekeyan by the last semester. The more interesting stories come from my classmates, who all exhibited dedication, perseverance, and a strong desire for knowledge throughout the courses.

Շարունակությունը →

«Ապաու, կաթոն ինչ թէզէ է»:

«Այս ի’նչ հայերէն է: Կարկանդակը շատ թարմ է», կ’ըսեն:

«Հայրին գործը թա’պէն է, ինքն ալ ըննօ թէմպէլին մէկն է, չաշխատիր»:

«Սխալ է: Այդպէս չեն ըսեր: Հօրը գործը տկար է, բայց ինքն ալ ծոյլին մէկն է, չաշխատիր»:

Նմանօրինակ նախադասութիւններով եւ անոնց սրբագրուած մեկնութիւններով, «Հայերէնը ճիշդ խօսինք» յայտագիրը երկար ատեն սփռուեցաւ Լիբանանի «Վանայ Ձայն» ձայնասփիւռէն: «Վանայ Ձայն»ը լրացնելով փոքրամասնութիւններու լսատեսողական եւ ընթեռնելի մամուլի նպատակներէն մէկը, նախաձեռնած էր հայ ունկնդիրներուն նկատողութեան յանձնել լեզուական զանցառութիւններուն ճիշդ հայերէն փոխընտրութիւնները:

Լեզուական փոքրամասնութիւններու մշտնջենական գոյութիւնը մեծամասնութիւն կազմող տեղական ընկերութիւններու մէջ, որ օրէ օր աւելի կը շեշտուի համաշխարհային զանգուածային տեղափոխութիւններու եւ համաշխարհայնացումի տնտեսական եւ մշակութային ոտնձգութիւններու լայնածաւալ տարածումով, զուգահեռ կ’ընթանայ այդ փոքրամասնութիւններուն դիմագրաւած լեզուական, կրթական, տնտեսական եւ գաղափարախօսական մարտահրաւէրներուն հետ: 

Շարունակությունը →