Գևորգ Զ Կաթողիկոսի հոդվածը հայերենի ուղղագրության մասին, 1945թ.
(հատված)
… Մեր ուղղագրությունը մինչև 1923 թվականի օրենքը ընդհանուր էր բոլորի համար, անկախ նրանց բնակության վայրից, իր գոյությունն ընդհատեց նշված օրենքի հրատարակումով, որը վիհ բացեց մի կողմից խսրհրդային երկրներում ապրող հայերի և մյուս կողմից` սփյուռքահայերի միջև:
Այդ վիհը մեզ համար աղետալի հետևանքներով է հղի: Մենք հույժ փոքրաթիվ ժողովուրդ ենք, որի նշանակալից մասը ցրված է տարբեր երկրներում, իրբև ազգ, որին կլանում են շրջակա մեծաթիվ ժողովուրդները, այնպես ինչպես չքացան հայկական բազմաքանակ գաղութները Լեհաստանում, Մոլդավիայում ու այլ երկրներում: Անհրաժեշտ է սերտ կապ հաստատել հայրենիքում ապրող բնակչության հիմնական զանգվածի և արմտահայության միջև: Պետք է այնպես անել, որպեսզի այդ երկու տարրը միմյանց հետ պահպանեն գոնե գաղափարական շփում: Հատկապես անհրաժեշտ է, որ մեր եղբայրները` արևմտահայերը միշտ տեղյակ լինեն Խորհրդային երկրում և Մայր Հայաստանում բնակվող իրենց եղբայրների մշակութային, տնտեսական ու արդյունաբերական մեծ նվաճումներին ու ձեռքբերումներին: Դա մշտական ձգող գործոն կլինի և նրանց սրտերը կկապի իրենց հեռավոր բայց երջանիկ հայրենիքի հետ: