|
|
 Ջոյսի «Ուլիսես»-ի վերաբերյալ զավեշտական կարծիք կա՝ բաղկացած երկու մասից. ա) «Ուլիսես»-ը բոլոր ժամանակների լավագույն վեպն է. բ) ոչ ոք այն չի կարդացել մինչև վերջ: Ինչպե՞ս է սա մեկնաբանում թարգմանիչ Սամվել Մկրտչյանը։
-Ես հայ ընթերցողին խորհուրդ կտայի մոռանալ առաջին կետը և ընթերցել մինչև վերջ: Հավատացնում եմ, որ գիրքն այս տեսքով (լուսանցքային ծանոթագրություններ, պատկերազարդ) առաջին անգամ է լույս տեսնում: Թեպետ Ժակ Դերիդան զգուշացնում էր՝ երբեք մի ասա, թե դու կարդացել ես Ջոյս, քանի որ մենք միշտ գտնվում ենք նրան ընթերցելու եզրին: Պատճառն այն է, որ հնարավոր չէ «Ուլիսես»-ը տեսնել ամբողջությամբ. մենք միշտ մի մասն ենք տեսնում, բայց Ջոյսն ընթերցողին հրավիրում է դեպի իր տեքստային լաբիրինթոսը, որտեղ վերջինս կարող է նույնիսկ գործող անձ դառնալ:
-Փաստորեն, Ջոյսի լեզվական «խութերը» հաղթահարելի են:
Շարունակությունը →
 My First Armenian Songbook to Serve as a Cross-Cultural Bridge and Learning Tool for Children Growing Up with English and Armenian
LOS ANGELES—Dr. Karenn Chutjian Presti, University of California, Los Angeles (UCLA) Herb Alpert School faculty member who teaches Italian, German, French, Spanish, and English lyric diction and introduction to Armenian Music, is raising her own young children in four languages.
She credits her success largely to song. “A large part of each day is dedicated to language exposure through song, play, and literature. Songs are especially effective in teaching vocabulary and pronunciation, so I developed the translations in My First Armenian Songbook to serve as a cross-cultural bridge and learning tool for children growing up with English and Armenian.” When asked which language is her children’s strongest, she laughs, “They prefer Armenian. It’s probably because I talk too much.”
Շարունակությունը →
 Եթե նկատի առնենք պատմական այն բացառիկ, ծանր իրադրությունը, որի մեջ Մաշտոցը կարողացավ արթնացնել հայ ժողովրդի ազգային գիտակցությունը, եւ նրա այդ գործը համեմատենք Պիպինոսի եւ նրա զինակից Զիգֆրիդի գործունեության հետ, որ նրանք արին գերմանական ժողովրդի համար, այս վերջինները «խեղճ թզուկներ» կերեւան մտքի այդ հսկայի համեմատությամբ:
Մարկվարտ
Հրանտ Բագրատյանն ինձ հունից հանեց: Հանգիստ իմ գործով էի զբաղված, ու մեկ էլ աչքովս ընկավ նրա ֆեյսբուքյան գրառումն Արմենիայի (Հայաստանի) եւ արմեներենի (հայերենի) մասին: Անկեղծ ասեմ` կարդալ սկսեցի հաճույքով, որովհետեւ ինձ համար իսկական հայտնություն էր Բագրատյանին լեզվաբանության ոլորտում տեսնելը: Բայց երբ հասա գրառման այն մասին, որտեղ նա հայերենի մասին խոսում է այնպես, ինչպես իրեն հաջորդած վարչապետների մասին (պոլի փետ, կոշիկի ձախ թայ եւ այլն), հաճելի զգացումներս փոխվեցին զայրույթի:
Շարունակությունը →
Չնայած հասարակության կենսամակարդակի անկման անշեղ ընթացքին (կամ գուցե հենց այդ պատճառով), Հայաստանում վերջին տարիներին սպառողական մշակույթը նոր տարածքներ ու դիրքեր է նվաճում. սուպերմարկետային ակցիաներից ու խաղարկություններից մինչեւ միջազգային բրենդների մուտքը տեղական համատեքստ:
Շարունակությունը →
 Վերջերս մեզանում արծարծվում է հերթական կեղծ և շինծու մի խնդիր՝ իբր Հայաստան անունը հայկական միջավայրում ծագել է ոչ թե հին դարերում, այլ ավելի ուշ ու հետևաբար այն պետք է մերժել։ Այդպես չէ։ Մեր ոսկեդարյան աղբյուրներում Հայքն արդեն արձանագրված է որպես Հայաստան։ Մի շարք օրինակներ, մեկնաբանություններով հանդերձ, բերել եմ «Հին Հայաստանը որպես «ազգային պետություն»» հոդվածիս մեջ (Էջմիածին, 2005, № 5, էջ 123-138,http://www.hayq.org/upload/files/Azgayin_Petutyun_ARM.pdf)։ Կորյունը երկիցս կիրառում է նույնիսկ «Հայաստան ազգ» արտահայտությունը։ Սա ես բացատրել եմ, մասնավորապես, նրանով, որ «Հայաստանի վերաբերյալ Կորյունի գործածած «Հայաստան ազգ» բառեզրը ոչ այլ ինչ է, քան Եվրոպայում վերջին հարյուրամյակում լայն գործածում ստացած «ազգային պետություն» (nation-state) տերմին-հասկացության հոմանիշ, որ գալիս է վերջնականապես հաստատելու Հին Հայաստանի` ազգային պետություն լինելը։ Ավելին` «Հայաստան ազգ» տերմինի արձանագրումը 5-րդ դարում (տերմինն ինքը կարող էր առաջացած լինել ավելի վաղ) մեկ անգամ ևս վկայում է, որ առնվազն այդ ժամանակներում հայերի ազգային ինքնագիտակցության և մշակութային զարգացածության բարձր մակարդակը առաջացրել էր ինքնաճանաչման սուր պահանջ ու նաև, բարեբախտաբար, այդ պահանջին պատշաճ` ազգային հասարակական-քաղաքական մտքի խորագնա պրպտումներ» (էջ 134)։
Շարունակությունը →
 ԵՊՀ, Հայ բանասիրության ֆակուլտետի, հայոց լեզվի ամբիոնի վարիչ բ.գ.դ., պրոֆեսոր Յուրի Ավետիսյանը պատասխանել է նախկին վարչապետ Հրանտ Բագրատյանի՝ հայոց լեզվի վերաբերյալ գրառմանը
Կարելի է նաև չարձագանքել ոչ մասնագետի անմասնագիտական փորձին: Բայց ձախողված փորձը մեզանում բազմանալու վատ հատկություն ունի:
Տնտեսագետ չեմ: Բայց անպայման տպավորությունը ունեմ, որ Հրանտ Բագրատյանը իր ուրույն տեղն ունի մեր տնտեսագիտական մտքի և առհասարակ տնտեսական քաղաքականության մշակման մեջ:
Քաղաքականությունն էլ, ցավոք, իր հերթին ունի բնավորության ուրույն որակներ. երբեմն հրապարակից վտարում — մոռացության է մատնում իր գործի մեջ նաև որակ ունեցողին:
Շարունակությունը →
 Google has announced that it has added 30 new languages to its voice recognition system. Armenian is among them, Armenia Sputnik reports.
It is already possible to make a voice search in Armenian. The company has added 30 new languages to its Google Voice Search program, including Armenian.
To gather the voice samples Google worked with native speakers. The system is now able to work with the requests in added languages, the official Google blog reports.
These languages will be available soon in more complicated programs, such as Translate.
Աղբյուրը` http://www.armradio.am
 Օրեր առաջ բացվել է Շերլոք Հոլմսի մասին առաջին և միակ հայերեն կայքը՝ holmes.am, որտեղ ցանկացած մարդ կարող է անվճար և առանց գրանցվելու ընթերցել հայերեն թարգմանությամբ ավելի քան 34 պատմվածք, 3 վիպակ և 14 գիրք Շերլոք Հոլմսի մասին, իսկ նրանցից շատերը՝ ոչ միայն կարդալ, այլև լսել: Այն իր տեսակի մեջ միակ հայերեն կայքն է՝ նվիրված որևէ գրական հերոսի, և առաջինն է՝ դետեկտիվ գրականության վերաբերյալ:
«Իրատեսի» զրուցակիցը holmes.am կայքի հիմնադիր ՀԱՅԿ ԱՓՐԻԿՅԱՆՆ է։ Շարունակությունը →
Կիևի հայերենի դասընթացների ուսանողները ջերմորեն շնորհավորում են իրենց համակուրսեցիներ Անատոլի Աղասյանին և Ռուզաննա Համբարձումյանին, նրանց լավագույն և ամենացանկալի օրվա՝ ամուսնության առթիվ։
Ռուզաննան և Անատոլին ծանոթացել էին հայերենի դասընթացներում` հինգ տարի առաջ, և այն սերն ու հետաքրքրությունը, որ ունեին հայերենի նկատմամբ, դարձավ նրանց Մեծ սիրո հիմնաղբյուրը։
Տարիների ընթացքում փխրուն, նուրբ և զգայուն հարաբերությունները վերածվեցին այն զգացմունքին, որն անհնարին էր դարձնում սիրելիի անգամ մեկ օրվա բացակայությունը։
Թե´ Ռուզաննան, և թե´ Անատոլին երախտագիտությամբ են հիշում այն տարիները, երբ գալիս էին հայերենի դասընթացներին, նրանց հիշողություններն ինձ նույնպես ջերմացնում են իրենց անմիջականությամբ և անկեղծությամբ։ Եվ ակամայից սկսում եմ խորհել, որն է ավելի կարևոր արդյունքն իմ աշխատանքում ՝ Սփյուռքում հայերենի իմացությունը, թե հայ ընտանիքի ստեղծումը․․․ Միանշանակ՝ հայերեն իմացող հայ ընտանիքը։
Նորաստեղծ հայկական ընտանիքին ցանկանում ենք հաջողությունների տեղատարափ, անսահման սեր և երջանկություն։ Եվ ինչպես որ նրանք խոստացան, սպասում եմ ապագա բալիկներին կիրակնօրյա դպրոցում։
Ռուզաննա Մարտիրոսյան
Աղբյուրը` hayernaysor.am
 ԱՐԱ ԳԱԶԱՆՃԵԱՆ
Վերջերս յաճախ կը գրուի արեւմտահայերէնի նահանջի մասին: Այս յօդուածով չեմ ուզեր Շահնուր «հոտիլ», բայց նահանջը առկայ է ամէն քայլափոխի: Ցեղասպանութենէն ետք մեր մեծագոյն մարտահրաւէրը եղաւ մեծնալ հայ, մնալ հայ. եւ քանի որ Արեւմտեան Հայաստանը ա՛լ անցած էր պատմութեան, մեր մտաւորական թէ ղեկավար մարմինները ամէն ճիգ թափեցին պահպանելու լեզուն իր ամէնէն մաքուր եւ ջինջ երանգներով: Այս բոլորին մէջ մեծ դեր խաղաց մամուլը, որ սրբութեան նման մտաւ տարագիր բոլոր ընտանեկան յարկերէն ներս: Այսօր հաւաքականօրէն երկու դժբախտութեանց առջեւ կը գտնուինք: Նախ այն, որ օտար բառեր փոխարինած են հայերէնը շատ մը պարագաներու, հակառակ անոր որ սփիւռքի արեւմտահայ մամուլը հայաստանեան մամուլին չափ տակաւին չէ այլասերած, երկրորդ` մամուլը փոխարինուած է համակարգչային լուրերով, ուր հայ տարեցը առհասարակ չ՛այցելեր, իսկ երիտասարդն ալ կը բաւարարուի օտար աղբիւրներ կարդալով: Հայ մամուլը լուրերու աղբիւր մը չէր միայն, այլ «ուսուցիչ» էր: Այսօր մամուլը առհասարակ, դժբախտաբար, ուրիշ իրականութիւն մը կը պարզէ: Արեւմտահայերէնի դասաւանդումը մնացած է հայկական վարժարաններու ուսերուն: Դժբախտաբար հոն ալ որակաւոր ուսուցիչի պակասը կայ, իսկ շատեր ալ զոհ կը դառնան առեւտրական հաշիւներու, քանի որ դպրոցը այդ հնոցը չէ ալ, այլ դարձած է նիւթապաշտ մարդոց քմահաճոյքին առարկան: Արեւմտեան այս ափերուն հայ ուսուցիչին հետ կը վարուինք` իբրեւ տան գետինը փռուած գորգի մը. կը կոխկռտենք վրան ու կ՛անցնինք` մոռնալով տարիներու անոր վաստակն ու նուիրումը: Դարձեա՛լ Շահնուրի խօսքերով` «Մեղայ Արարատին»: Շարունակությունը →
|
